Dette er eit forsøk som berre kan gjerast i laboratoriet. Eksperiment må alltid følgje sikkerheitsreglene som gjeld for laboratorie-forsøk.

Det er Inge Christ og Magne Sydnes som gjer forsøka. Inge er avdelingsleiar ved Skolelaboratoriet på Universitetet i Stavanger og Magne er professor i kjemi.

Ved anoden (sinkstanga som er den negative polen) får me ein oksidasjon.

To elektrona forflytter seg via den ytre straumkretsen til koparstanga. Samtidig vert eit positivt sinkatom (Zn2+) lausrive ut i syra. Dette er berre ein halvreaksjon, og når eit stoff vert oksidert, må eit anna reduserast.

Reduksjonen skjer ved katoden (koparstanga, den positive polen) .

Syra gjer at nokre av sinkatoma avgjer to elektronar til sinkplata. Desse sinkatoma blir dermed positive. Elektrona vandrar gjennom løysninga til koparplata. Det oppstår ei elektrisk spenning mellom metallplatene. Når kretsen blir slutta vil elektrona kunne vandre i kretsen.

Det var dette italienaren Alessandro Volta fann ut i år 1800, då han stabla kopar- og sinkskiver oppå kvarandre, med ei porøs skive mellom, og fukta det heile først med saltvatn, seinare med ei syre. Han fann opp batteriet, altså ei galvanisk celle.

Problemet med dette var at det verker berre så lenge det er tilgjengelige elektronar i batteriet.

Til ære for Voltas oppdaging vert elektrisk spenning den dag i dag kalla volt (V).

I 1859, fann franskmannen Gaston Plante opp det første oppladbare batteriet, nemleg blybatteriet. Me bruker framleis det same systemet i dag, i bilbatteri.

Eit batteri lagrar kjemisk energi, og kan produsere elektrisitet ved ein kjemisk reaksjon. Det består av ein positiv elektrode (katode), og ein negativ elektrode (anode), og ein elektrolytt (syre).